Σαν σήμερα το έθιμο των Ασπροπύργιων με την πεζοπορία προς την Ι.Μ.Κλειστών

Κάθε χρόνο το Σάββατο του Θωμά οι Ασπροπύργιοι τηρούν το έθιμο των παππούδων, που ακολουθείται πάνω από ένα αιώνα, όμως φέτος λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού δεν αναβίωσε το έθιμο.

Κάθε χρόνο το Σάββατο του Θωμά, εδώ και έναν αιώνα, οι Ασπροπύργιοι τηρούν το έθιμο των παππούδων τους, σύμφωνα με το οποίο οι Ασπροπύργιοι πηγαίνουν πεζοί να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας της Ελεούσας στην Ιερά Μονή Κλειστών, στη Φυλή, και παράλληλα θαυμάζουν την φύση και τα μονοπάτια.

Το έθιμο αναβίωσε ο τότε εφημέριος του Αγίου Δημητρίου Ασπροπύργου π. Θεοδόσιος Οικονομίδης, τον όποιον ακολούθησε ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας, αλλά και ενήλικες. Η διαδρομή θέλει τους Ασπροπύργιους να ξεκινούν το πρωί του Σαββάτου και υπό την καθοδήγηση του “αρχηγού”, τότε του Πατήρ Θεοδοσίου, ενώ τα τελευταία χρόνια της εθελοντικής ομάδας “ΘΡΙΑ ΑΟ”, να ξεκινούν από το ρίζωμα του βουνού και μέσω του μαγευτικού φαραγγιού της Γκούρας ή Γιαννούλας να καταλήγουν στο ιστορικό μοναστήρι.

Γεωγραφικά προσδιορίζεται στις νοτιοδυτικές υπώρειες της Πάρνηθας στην Αττική και σε υψόμετρο περίπου 600 μ., κοντά στο αρχαίο φρούριο της Φυλής, ενώ απέχει περίπου 3 χλμ. από τη Χασιά.

Οι -όλων των ηλικιών- περιπατητές ακολουθούν συνήθως το μονοπάτι της Χασιάς και του ρέματος της Γιαννούλας, που διασχίζει τα βουνά της Χασιάς και την πόλη του Ασπρόπυργου, και καταλήγουν ανάμεσα στο ιστορικό μοναστήρι και το σημείο που βρέθηκε η θαυματουργή εικόνα.

Κάθε χρόνο ο κύριος όγκος όσων λαμβάνουν μέρος δεν ξεπερνά την ηλικία των 20 ετών, γεγονός που αποδεικνύει ότι η νεολαία ακολουθεί το προγονικό τάμα και παράλληλα αναζητά και στηρίζει ανάλογες δράσεις.

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από το αρχείο του Π. Πέστροβα με Ασπροπύργιους από τα μέσα της δεκαετίας του ’50:

Πέρα από το θρησκευτικότητα του εθίμου, πολλοί Ασπροπύργιοι το ακολουθούν ευδιάθετοι, καθώς κατά την πεζοπορία μπορούν να απολαύσουν την ανοιξιάτικη Αττική φύση, διασχίζοντας το μονοπάτι της Χασιάς, γνωστό ως «Μποκοβίλι», τα οροπέδια των βουνών της Χασιάς, τους μικρούς καταρράκτες και τέλος το φαράγγι της Γιαννούλας.

Το συγκεκριμένο έθιμο θα λέγαμε αποτελεί ένα κρίκο σύνδεσης παρελθόντος και παρόντος, μία σύνδεση της τοπικής πολιτιστικής και θρησκευτικής παράδοσης με το παρόν.